Historia obiektu sięga 1894 r., kiedy to w okresie międzywojennym przy jednotorowej linii kolejowej prowadzącej z Bielska Podlaskiego do Hajnówki, a w późniejszych latach do Siedlec, wybudowano przez ówczesnego zarządcę kolei dom dróżnika w Białowieży.

W ostatnim czasie pracownicy Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Białymstoku dokonali odbioru prac przy przedmiotowym budynku. Polegały m.in. na remoncie części zabytkowej obiektu, utwardzeniu placu i budowie ogrodzenia na działce przy ul. Parkowej 7 w Białowieży.

Dom został zbudowany z grubych, drewnianych bali tzw. okrąglaków z wystającymi, równo obciętymi ostatkami, częściowo oszalowany fazowanymi deskami w dekoracyjny sposób. Do wysokości okien szalówka została ułożona pionowo, wyżej pozostawiono poziome bale, w ścianie kolankowej deski pionowe wycięte dołem w ozdobną „koronkę” tworzącą swego rodzaju fryz, natomiast w szczytach ułożone są w odwróconą „jodełkę”.

Elewację wschodnią budynku zaakcentowano symetrycznie rozmieszczonymi otworami okiennymi ujętymi fazowanymi opaskami z uszakami i profilowanymi nadokiennikami. Cechą charakterystyczną okien jest ich rozbudowana forma.

Obiekt posiada wartości artystyczne, wyrażające się w zdobieniach oraz elementach konstrukcyjnych utrzymanych w konwencji stylistycznej charakterystycznej dla rosyjskiego budownictwa reprezentacyjnego i rezydencjonalnego z końca XIX i początku XX wieku, określanej stylem neorosyjskim. Dom posiada również wartość naukową. Stanowi świadectwo myśli architektoniczno-technicznej Imperium Rosyjskiego w zakresie rozwiązań stosowanych w kolejnictwie i budownictwie mieszkalnym – odwołuje się do decyzji wpisu prof. Małgorzata Dajnowicz.

Źródło: Archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Białymstoku.